Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 4 fevrier 2012 en lenga nòsta
per l’Agachaire
La Vaca
Aquest an, estent que fai totara un mes que sanctifiquèm, anem tornar un pauc au calendier revolucionari, que voliá plus eu entendre parlar ni de sants ni de santas, e pas mai de santons.
Aquelei novèus noms dei jorns e dei mes, bensai qu’ambé lo temps (un pareu au mens de generacions de tot segur) lo monde se l’i serián acostumats. Mai aqueu calendier èra macat d’una deca impossibla a far passar : lo jorn de repaus, que tombava un còp cada sèt jorns, tornava plus – per fidelitat au sistèma decimau – que totei les dètz jorns… De qué vos levar lo gost de la Republica !
Adonc encuei, aqueu còmpte republican fuguèsse estat conservat, luega de santa Veronica, festejariam la vaca (e seriam lo Quintidí 15 de Pluviòsa)… E de la vaca, bota, ne’n podriáu parlar lòngtemps. D’abòrd que lei significacions d’aqueste mot, tant au figurat coma au pròpre, n’avèm encar mai en occitan qu’en francés. (A vista de nas – ò de morre – Mistral ne’n baila ben mai que Littré.) Mai dins aquela tiera, una expression m’a tirat l’uelh : « De cent ans en cent ans, la vaca torna bramar a l’estable. » Urosament qu’es acompanhada de son explicacion, qu’autrament se pòt gaire devinar. Vòu dire que lei malautiás, ò lei vicis ereditaris, sovent sauton d’unei generacions avans de tornar. E quand o fan, de tot segur qu’es un còp de pè en vaca…