Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 10 mars 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Cordèu
Es una aisina, aqueste còp, que lo calendier republican nos convida a festejar. E aquí, mèfi de tirar drech, d’abòrd qu’aqueste Decadí, lo vinten jorn de Ventòsa, ei lo jorn dau cordèu !
Seretz benlèu pas estonat d’aprendre que, tant lo mot coma la causa, an d’en promier lo meme sens en lenga nòsta coma en francés. Una rega tirada au cordèu es tant pauc torçuda dins una lenga coma dins una autra. E aquela pichòta còrda qu’es un cordèu pòt servir a tot plen causas, despuei penjar un lume (pròva qu’aqueu que o saup pas faire, de segur que de cordèu li fai fauta) jusqu’à tenir un chivau ò tot autre bestiari.
Mai autre temps aviam per lei fèstas de la Tarasca une mena de juec que sembla pron innocent, mai que cada annada vos copava de cambas e fasiá mai d’un gòi… De joves mascarats en païsans favon lo semblant de plantar una vinha a flor de cordèu, e per aquò ben lo tiblavon. E puei, tot d’un temps, subran l’auçavon au mitan dau monde que s’entramblavon, tombavon de cuou ò de morre-bordon, e se risián mai ò mens de bòn còr… quand li avián pas laissat la camba ! E autre temps, quand capitavon de vos tornar metre un membre a pauc près en plaça, bota, eu se retrobava puei pas totjorn tirat au cordèu…