Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 7 avril 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
La Setmana Santa
Autre temps, dins lo moment de la Setmana Santa, a l’entorn des crèires religiós, avián grelhat tot plen de tradicions popularas. Aquelei, son rapòrt ambé lo temps pascau es pas totjorn evident, mai fòrça monde l’i cresián, ò ne’n favon lo semblant. Emai sensa gaire li aguer fe, l’òm sabiá jamai tròp : e s’un còp èra verai ?
Una des costumas lei mai espandidas èra que, jamai de la vida, faliá colar bugada la Setmana Santa. Podriam pensar qu’en cò nòste lei gents vesián un rapòrt entre lei lençòus de la bugada e lo lençòu dau Crist ? Lei metre ansin en rapòrt seriá estat sentit coma una mena de blastèmi ? La pròva l’avèm pas, mai la practica èra generala.
Se pòt pereu faire aicí la comparason amb una autre tabó : filhas ò fremas devián jamai cordurar la Setmana Santa. Mai aquí donavon una explicacion : son agulha, d’aquesta passa, auriá poscut pónher la Santa Vièrgi…
Faliá pas nimai cavar la tèrra de gis de biais : ni jardinar, ni faire un trauc, encar mens un cròs : qu’autrament, de la tèrra de sang n’auriá sortit…
D’autres costumas son encar mens evidentas, coma aquela de pas se talhar les peus, de pas sortir de fems (qu’autrament aqueste auriá rendut lei bèstias gòias), ni samenar de cogordas que serián vengudas amaras, ni de trufas qu’aurián poirit…
Nòstes avis vivián dins un monde ben diferent dau nòste…