Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 4 août 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
La lavanda, mai…
Que, coma cada annada, l’òm tornèsse parlar de lavanda en aquesta sason, i a ren aquí de pus normau. Lo problèma es que ara, cu parla lavanda, parla d’abòrd cosina…
O faguet nòste jornau esta setmana, en ben precisent qu’aquela utilisacion de l’espic aviá ren d’autentic, e que se n’i a qu’aquò li agradava (de toristas mai que mai, alevat que siam totes en trin de se faire entoristicar…), a tot plen d’autrei rèn que l’idèia li donava lo raca-bòmit.
Dins lei recèptas citadas coma exemples, ai remarcat una causa, que n’aviáu gaire consciéncia jusqu’aicí. Mèton sus lo meme pè lo mèu de lavanda que la ponhada violeta, seca ò fresca, que vos boton ara dins la totalitat des plats conoissuts ò encara d’inventar. Pròva que, fin finala, ei de’n promier lo mot que manjon…
E aquò m’a rapelat una istòria vertadiera, arribada fai dejà pron d’ans, a l’especiariá a costat de mon ostau. Una Parisenca l’i aviá crompat un pòt de mèu de lavanda, d’aquelei de carton parafinat que se li vei pas au travèrs. L’endeman aquela frema tornet lo pòt en acusent l’especiera de l’aguer engarçada. Ela s’estonet : èra de mèu dau paire Boier, que sei bruscs èron a Saumana au mitan de sei lavandas… Mai l’autra vouguet ren sacher. Levet lo cabucèu e faguet : « Vesètz ben qu’es pas de mèu de lavanda : es pas violet… »