Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 1ier septembre 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Enfin setembre !
Vaquí un mes que siam fòrça que l’esperaviam… Benlèu pas totjorn lei dròlles, que marca per elei la rintrada. Emai se n’i a tot plen que son pereu contents de retrobar ses collègas… Enfin s’acabon lei gròsses calors, e la taforassa que n’avèm patit en avost. De tot segur que n’i a qu’aquò li agradava… Soncament, ò ben èron de toristas, ò de monde que n’en vivon. E se vivon pas que d’aquò, e trabalhon aicí tota l’annada, empacha pas qu’es pron sovent la sason d’estiu que li permete de tenir lo còp tot l’an…
Mai quant siam que vesèm enfin lo temps onte podrem anar far nòste mercat sensa s’auborar a poncha d’auba ? Aquò per ne’n partir au moment que lo mendre limaçon se ganhariá promier a la corsa tot crompaire, esquichat dins una molonada que vai benlèu pas totjorn ont voudriá anar, mai qu’ei ben oblijat de la seguir… ò de se faire chauchar sensa pietat per de monde que se seràn pas soncament avisat de son existéncia !…
E lo pus bèu es pas encar ‘quò ! Desenant, emai podèm enfin respirar e alenar au nòste, la lutz es pus clara, la calor pus doça, e les colors començon de mirgalhar lo verdum de l’estiu que se’n vai. Aqueles que s’avison pas que dintrèm aicí e ara dins nòsta pus bèla sason de l’annada, son bòrnis, tucles, malauts, ò ben gigèts…