Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 22 septembre 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Rasim
Coma cada annada, au 22 de setembre, lei republicans de la bòna se retròbon au Primidí 1er de Vendemiaire, promier jorn de l’an 221 de la Republica, plaçat sota lo signe dau rasim.
De tot segur que podián pas mielhs trobar, lei revolucionaris, que la celebracion d’aqueste fruch, paire dau vin e grand de l’aigardent, per portar un brinde au regime nòu ! Lo juec pasmens èra pas encar fach : tornèron lei rèis, amb un parèu d’emperaires, e se’n manquet de gaire a un moment que la Republica tornèsse plus… En tot cas pas de lòngtemps !
Mai tre que parlèm de rasim, quant d’imagis e de remembres van venir a cadun ! Me penso ieu a nòstei vendémias a la vinha de mon grand, quand èro pichòt. Au vin que fasiam puei a l’escrachaire dins la semau, a l’odor dau molonàs de raca quand l’anaviam portar per aguer nòste aigardent, e ai gròs grums blancs que ma grand li metiá puei dedins, dins quauquei bocaus per quand aviam de monde…
Cada còp puei que rintravo a la glèisa, ei sota una trelha de pèira que passavo lo portau. E, enfant de còr, èron de rasims d’òr e d’argent, brodats espés, que fasián lo torn de la crotz sus l’esquina dau capelan. Puei, quand aviáu gansalhat lèu lèu les quatre esquilas, e campanejat après tres grands còps lentament, lei rasims se baissavon e, se tornent auçar, lo curat se beviá lo chicolon de vin…