Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 23 Février 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo bòchi
Siam encuei lo Quintidí 5 de Ventòsa, jorn que lo calendier revolucionari fai sa fèsta au bòchi. E, en mai de tot ce que pren lo nom de bòchi en lenga nòsta, aquela bèstia es pereu au centre d’un molon d’istòrias e de galejadas.
Per exemple aquela, qu’ai agut entendut contar aicí mai d’un còp. Ei censada se passar dins un campanha un pauc isolada dau pè de la còla de Lura. Viviá ailà una vièlha frema, amb un quingenat de cabras e un bòchi, qu’èron l’essenciau de sa fortuna e de ce que la fasiá viure.
Un jorn d’ivèrn, lo bòchi tombet malaut. Après aguer pron trantalhat, faguet venir lo mètge. O auriá pas fach per ela, mai lo bòchi, bota, aquò contava ! Lo mètge arribet, examinet la bèstia, e li faguet : « Anem, vai, es pas tròp grèu : a just un gròs raumàs. Pasmens, lo fau tenir au caud una setmana, e aquò li passarà. » Respondet ela : « Au caud ? Ma fista, aicí lo solet endrech un pauc caud serà mon liech. Adonc lo vau metre dedins. » Lo mètge : « Coma ? faretz dormir lo bòchi au liech ambé vos ? Mai, e l’odor, qué ne’n fètz ? » Ela : « Qué l’odor ? Faudrà ben que se i acostume !… »
