Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 29 janvier 2011 en lenga nòsta
Un Lop a… La Lobiera !
Lo 7 d’aqueste mes, un asenon e una sauma fuguèron tuats e manjats mai que d’a mitat. Dau pichòt ase, restava ren que l’esquina e lei batas… D’abòrd l’òm se demandet s’èra un lop ò un chin que o aviá fach. Mai ara siam quasiment segurs qu’èra ben un lop. Aquò se passava a La Lobiera , a quauques quilomètres dau Tòr, qu’es un quartier de Sisteron. E onte volètz qu’aquò siegue arribat ? En lenga nòsta, una lobiera ei jamai qu’un trauc de lop…
En mai dau degalh, nos vaquí amb un problèma espinós : es que lei lops se son passats, de generacion en generacion, qu’èra aquò un endrech onte ses avis avián restat ? Es qu’an sachut retrobar un canton qu’aviá tot per èsser lobatier ? O es que lei lops sabon legir ?…
Quauqu’un qu’a un pauc de cultura occitana seriá temptat de chausir la darriera ipotèsi. Aurà agut legit aqueu tròç de cançon dau trobador Pèire Vidal, que parla d’un lop que vòu aprendre lei letras. Saup pas prononciar « ni A ni B ni C ni D ni L », e just arriba a dire : « anhèl, anhèl, anhèl… » Me diretz, ei dejà ‘quò. Mai subretot, notarem que, despuei lo temps, lei lops an fach de progrès dins l’alfabet, d’abòrd que d’anheu ara ne’n son passats a « ase »…