Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 15 juin 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Ors
A temps passat, lo 15 e lo 16 de junh, de molons de gents dei dos costats des Aups, dau Gapencés au Piemont e dau Briançonés a la Val Maira, cargavon la biaça e laissavon son ostau.
S’encaminavon devèrs Meironas, dins la vau d’Ubaieta, onte li faliá arribar lo 17, per lo grand romavatgi a la capèla de Sant-Ors, qu’aqueu jorn èra sa fèsta.
Aqueu sant Ors aviá costuma de faire tot plen de miracles : far grelhar lo blat quand voliá pas, ò rintrar dins sa maire un torrent qu’èra per ne’n sortir… Podiá pereu tornar far se levar de paralitics, e jusque reviudar de pichòts qu’èron mòrts sensa baptisme, lo temps de les posquer batejar !
Mai lo jorn de sa fèsta, sant Ors èra encar pus fòrt : trobava un òme a totei lei filhas que n’avián gis, pron qu’anèsson a sa capèla li o demandar coma faliá… Lo tot èra de i anar, d’abòrd que la demanda èra pas tròp dificila. Bastava de recitar une pichòna preguiera que ditz aquò : « Sant Ors, donètz-me un espós ! Que siegue brut, que siegue bèl, que siegue drech, que siegue gibós, Mai qu’ague lo capèl ! »
N’i aviá una autra version, un pauc pus precisa benlèu, mai d’eficacitat pariera : « Ò grand sant Ors, mandètz-me un espós ! Que siegue bèl o brut, que siegue drech o gibós, o negre coma lo cumascle, baste que siegue mascle ! »
Aquò, pareis, marchava a cada còp…
Jean-Yves ROYER
Saint Ours (Ubaye)