Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 5 février 2011 en lenga nòsta
Lo Liquen
Per l’Agachaire
Aqueste Septidí 17 de Pluviòsa, lo calendier revolucionari mete a l’onor lo liquen. De pichòt, per nautres èra just una mena de mossa, e me siáu avisat puei qu’ei subretot ansin qu’èra totjorn estada aicí percebuda.
Ne’n ramassaviam puei una que li disiam de liquen, aquelei que volián faire lei sabentàs. Eron de pichòtei matas semblent un pauc a de caulets, blancas d’una costat e verdas de l’autre. Les utilisaviam per far la crècha, que ne’n fasiam lo bòrd des camins, per separar la bèla mossa vèrda de la tèrra dei dralhòus.
Ai sachut puei qu’aqueles que pendolon dei roures avián agut, autre temps, una utilisacion diferenta de la decorativa que conoissiam. Lo 22 d’avost de 1478, la comuna de Forcauquier paguet 8 gròs e 4 deniers « a mestre Johan Joli, per adobar la fònt et querre de mossa a Sanct-Mayme ». Pau Meyer, en publiquent aqueu tèxte, notava, a prepaus d’aquela mossa, « on ne voit pas bien quel en pouvait être l’usage ». Sabiá pas qu’a Sant-Maime, a l’ubac dau darrier plec de Leberon, lei roures son cuberts de mossa, es a dire d’un liquen que penja de sei brancas. E aqueste, l’utilisavon per estancar l’aiga de la fònt dau temps que s’adobèsse. Mentre encuei, d’aquelei brancas, ne’n fèm de boquets secs per far polit…