Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 13 juillet 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Enric
Entre lei sants celebrats encuei, un des pus conoissuts – ò en tot cas qu’a donat lo mai de prenoms – es aqueu de sant Enric. Per un Provençau, aqueu nom fai pensar au Sant-Enric qu’es un quartier de Marselha, en anent a l’Estaca. Mai dau sant, penso pas qu’ailà n’aguèsson fòrça ausit parlar…
Pasmens, aqueste sant (que pereu li disián « lo Gòi »…), naissut en 973, èra emperaire de son mestier… E oblidèm pas que Provença fuguet, de sègles de tèmps, una region dau Sant-Empèri roman germanic. La filha que se maridet l’Enric aviá fach vòt de castetat, mai aquò lo descoratget pas.
E coma aguèron gis d’enfants, es estat lo dich qu’a sa frema jamai li aguet pas fach veire lo lop… Ce que comptet de tot segur dins sa canonisacion, que fuguet lo solet emperaire que l’aguet.
Nòsta epòca auriá puslèu retengut que faguet sarrar lo darrier mercat d’esclaus de l’Empèri.
Mai pereu que renfortisset l’obligacion de celibat des capelans, encara luenh d’èsser ben establida, e que metet puei pron temps a s’assegurar dau bòn. Celibat que, clarament, aviá pas per tòca la castetat des curats, mai ben de les empachar de far passar a ses enfants lei bens de la Glèisa… Un bòn mejan de se n’estacar la ierarquia, e pereu de luchar còntra lei grandei familhas que renavon…
Motius que l’i veiriam puei pas tant de santetat qu’aquò !
Jean-Yves ROYER