Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 17 août 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Molin
Lo calendier revolucionari fai dau dètz-e-sèt d’avost lo Decadí 30 de Termidòr, e encuei lausa lo molin.
Quand parlèm de molins, la maja part dau temps son d’imatges dau passat que nos vènon, ambé sei molins d’aiga, de vent ò de sang. De segur que n’i a encar quauques-uns que viron, mai generalament son de curiositats, e n’i a plus gaire que vivon de son molinar.
Lei molins de vent, de còps que i a, son estats restaurats coma elements dau patrimòni : sempre quilhats e adonc ben en vista, an gaire que la possibilitat teorica de fonccionar, que veson pus sovent de toristas que de blat… N’avèm dos aicí d’aquela mena, a Montfuron e Sant-Michèu.
Pasmens, per còp d’astre, avèm pereu encara un molin d’aiga ancian : aqueu de Lurs, que li diam puslèu lo molin de Monessargue. Les toristats pòdon tanben lo visitar a la demanda, emai l’i crompar son òli, que d’ivèrn lo fai.
Amb aquò, de molinar, l’òm a jamai arrestat ! Soncament lei molins d’encuei son just de maquinas coma tant d’autres, e li manca lo pintoresc de nòstei vièlhs molins. D’autant que lei molins èron un dei luecs essenciaus de la sociabilitat e des escambis.
Coma o disiá lo provèrbi : « Au forn, au molin, a la fònt, l’òm apren totjorn quicòm ! » Ambé la diferéncia qu’au molin i anavon puslèu les òmes, que se vesián gaire pròchi lei fònts…
Jean-Yves ROYER
