Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 28 septembre 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
La Pastenarga
Aqueste Septidí 7 de Vendemiaire, lo calendier republican nos demanda de faire onor a la pastenarga. 
Lo mot ei sovent francisat en carròta ò garròta, e pasmens la pastenarga ei ben son nom en cò nòste.
Quand parlo d’aqueste lieume, son de remembres de pichòt que me vènon d’en promier.
Un d’abòrd qu’ai jamai comprés : per me ne’n faire manjar (ce que n’èra pas un problèma, estent que manjavo de tot) tot lo monde me disián qu’aquò me rendriá amable… Pasmens vesiáu pas gis lo besonh que n’auriáu agut, de tant que me trobavo largament provesit d’aquela interessanta qualitat… En mai d’aquò, perqué atribuïr aquesta qualitat a la pastenarga puslèu qu’au pòrre ò ai faiòus, èra per ieu un mistèri, e o es encara…
Lo segond sovenir èra de veire ce que ma grand ne’n fasiá.
Començava d’abòrd per lei rasclar. Una practica que sachèro puei generala, mai coma o fasiá ren qu’amb eles, trobavo aquela operacion pron curiosa.
Mai subretot, après aquò lei raspava ambé la gratusa dau formatge – ce que durava un brave moment – e après les esquichava dins sa man au dessús d’un veire per ne’n faire de jus.
Coma aviá ela tant de fòrça coma un grilhet (èra son pròpri dire), compreniáu pas perqué preniá tant de pena per una resulta tant maigrinèla e ambé tant de degalh, e qu’après se partajaviam. E o ai totjorn pas comprés…
Jean-Yves ROYER
