Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 12 octobre 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Canebe
Siam encuei lo Primidí 21 de Vendemiaire, que lo calendier revolucionari l’i festeja lo canebe (qu’aicí en montanha li diam pereu lo charbe).
Normalament, totei les Provençaus conoisson aqueu nom, d’abòrd qu’un champ d’aquela planta es una canebiera, e siam quasiment totes passats un jorn ò l’autre sus la carriera marselhesa d’aqueu nom.
Emai, a ne’n creire Mistral, lo mot ne’n vengue puslèu ailà dei mestieraus que la travalhavon dins lo quartier.
Autre temps la cultivavon fòrça, d’abòrd que se ne’n fasiá de còrdas, e tanben se filava per ne’n tèisser puei una tela, solida mai pron grossiera.
Aviá encar pron d’utilisacions, concrètas ò simbolicas. Aquelei darrieras son pas totjorn claras. Avèm ansin au musèu de Forcauquier una fònt de tèrra dau sègle XIX, de fabricacion locala, onte doas fuèlhas de canebe son pintadas, de cada costat d’un autar a l’antica, que i an mes au dessús un arquet e un carcais ambé de sagetas dedins.
Se quauqu’un saup lo rapòrt que favon entre aqueles imatges, e subretot entre aquestes e una aisina per ne’n tirar d’aiga, que o diguèsse…
Mai encuei, en defòra de ses emplecs industriaus, es puslèu sota lo nom de canabís que l’òm parla (emai desparla) dau canebe.
Sensa ren dire dau monde qu’aquela èrba lei fai puslèu rire…
Jean-Yves ROYER