Joan de Dieu
Aqueste sant, qu’es encuei sa fèsta, ei marcat sus totei nòstes cartabèus, e pasmens cu saup cu èra ?… Ieu lo promier, me siáu totjorn demandat coma anava qu’un sant se sonèsse « de Dieu », d’abòrd qu’en principi totes o son…
Eu èra portugués, naissut en 1495. Quand aguet uech ans, laisset la familha per seguir un barrutlaire. Ansin se retrobet en Espanha onte faguet pastre, puei anet de sordat per de dire de veire un pauc lo monde. Tornat puei en Espanha venguet colportaire de libralha. Mai un jorn qu’èra anat badar au pròne d’un predicator celèbre, fuguet la revelacion ! Partet per carrieras en crident « Misericòrdia » e tombent sei vièstits en se viutent dins la fanga ! Totei les pichòts li èron a l’après en li crident de fòu. Lo menèron a l’espitau onte, per cochar lo mau, lo tractèron en dejunis, foitadas, e escampaments d’aiga gelada…
Mai eu aquí aviá trobat sa vocacion : ajudar lo monde que rescontret ansin ailà. Adonc, un còp liberat, se botet au servici dei fòus vertadiers, emai pereu dei barrutlaires e des panturlas. Per aquò fondet un Ostau de Dieu puei, en quistent, un autre. D’aquí lo faus-nom de Joan de Dieu que li metèron. Ne’n sortet un òrdre espitalier, e sa canonisacion. Pus tard fuguet declarat patron dei malauts e des espitaus, emai aqueu des infiermiers e infiermieras.
Jean-Yves ROYER
