Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 5 mars 2011 en lenga nòsta
Sant-Blasi (2)
Per l’Agachaire
La fau puei veire la vòlha que meton aquelei joines, de temps en quora, a partir a la corsa ambé son carreton mortuari, a lo far virar subran d’un costat puei de l’autre, e de tornar après a sa lenta procession plorarèla…
De còps, un li lèva un pauc la flaçada, e per dessota li parla a l’aurelha, e lo tòrna tapar. De còps, assajon dau meme biais de lo far beure. Fau veire encara son naturau perfiech, botelhas en mans, a faire les ibronhas « qu’an preferat crompar de pastís que de flors » per la ceremoniá, coma o ditz son aureson finala… E a la fin justament, son lei mots d’aqueste pròne en lenga nòsta que faràn tornar viure lo sant, e lo tirar, ensucat e espalofit, de dessota sa flaçada… E aquí, lei gents de Toard descuerbon l’identitat vertadiera dau jove sant de l’an, que jusqu’aicí èra esconduda.
E lo monde que just avèm seguit darrier, se siam pintats coma faliá, mascarats totei de taps de siure cremats a la flamba dei briquets. Se siam cuberts de confètis e de taranhinas de totes colors a còps de bombas. Una escobeta, tot lo temps de la procession, nos a benesits de son aiga. E te l’avèm plorat, emai implorat Sant Blasi ! Ara, podèm dire que lo gròs de l’ivèrn ei mòrt, e que la natura enfin es per se derevelhar. Avèm fach tot ce que faliá per aquò !