Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dissabta 10 de mai dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Pascau
Lo sant de marcat encuei sus mon cartabèu, sabiáu pas juqu’aicí cu èra. Alevat que, de tot segur, aviá degut nàisser par Pascas, rason d’aqueste nom de baptisme. Emai i aguèsse mai d’un sant Pascau, aqueu d’aquí èra un Aragonés naissut en 1540… un 17 de mai !… Sabo pas d’onte li podiá venir son pascalisme (d’un pairin bensai ?) mai, bota, l’important fuguet sa santetat.
Aquesta, lo pichòt Baylon (èra aquò son nom d’ostau), ne’n prenguet lèu lo camin, d’abòrd que passava d’oras a pregar dins la glèisa, onte sa maire lo menava. Sei gents èron de païsans, e eu lo metèron de pastre, un mestier que l’empachava pas de pregar de lònga…
A vint ans vouguet faire monge en cò dei Franciscans, mai coma sabiá gaire legir ni escriure lo vouguèron pas, e se tornet metre pastre. Mai pas tròp luenh, per de dire de posquer entendre campanejar, e pregar ansin ais oras degudas.
Fin finala lei Fraires lo prenguèron coma portier, onte se faguet remarcar d’abòrd que donava a cada mendicant que se presentava, fuguèsse que d’unei flors dau jardin se ren aure n’aviá… E quand teniá pas la pòrta, sempre de bèla umor, passava d’oras en extasi davant lo tabernacle.
Moriguet a Vila-Real, en païs valencian, per son aniversari : un 17 de mai. Faguet lèu desenant pron miracles, e fuguet canonisat un pauc mens de cent ans après…
Jean-Yves ROYER
