Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dissabta 07 de junh dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Tilhòu
Aqueste dissabte es pereu lo Nonidí 19 de Prairial dau calendier republican, que lo mete sota lo signe dau tilhòu. Dau tilhòu ò dau telh ? Lo francés fai pas la diferéncia, mai en lenga nòsta diam de telh a l’aubre, mentre lo tilhòu se ditz puslèu dei flors.
Aubres e flors son per ieu, coma per tot plen de monde, un remembre d’enfança. Aquelei gròs telhs vièlhs que, de pichòt, anavo jugar entre sei racinas que, a de plaças, semblavon de faire de baumas, ont installavo de pèiras pichonas chausidas per sei formas, onte vesiáu de santons…
Aqueles autres telhs ont anaviam culhir sei flors, d’abòrd qu’èron especialas. I aviá aqueu des Teofili au Plan des Ièras, que ma grand lo disiá muscat ; un autre, a Fontauris, que sei flors èron doblas. E tot aquò, ben entendut, au moment qu’embauma, emai aquò durèsse gaire de temps…
Es amb aquelei varietats, soncament, que fasiam nòstes tisanas de telhòu, que sucraviam sovent ambé de mèu e onte, de còps, ma grand apondiá un pauc de lach. Emai, en un bòn besonh, quauquei gotas d’aiganafa que la Rostan, qu’èra de Valauris e aviá d’arangiers, nos n’adusiá un litre cada annada. Que tot aquò fasiá dormir de tot segur, per cas que la sòm venguèsse pas…
E pus tard, aquelei monsurs que se garçaviam d’elei, d’abòrd que sabián pas que ploron les telhs, e li laissavon l’autò dessota…
Jean-Yves ROYER