Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 19 de julhet dau 2015 en lenga nòsta
L’Espèuta
Se regardèm encuei lo calendier republican, s’avisèm que siam au Promier de Termidòr, jorn dedicat a l’espèuta. D’aquesta cereala nòsta, antiquissima, ne’n podriáu escriure un bòn desenat d’aquesta cronica. Mai me ne’n tendrai encuei a sa situacion completament extraordinària, de tant qu’es paradoxala.
La sopa d’espèuta, ieu l’ai totjorn manjada despuei que manjo de sopa, e siam encara pron en Provença nauta que podèm dire aquò. E bota, de lòngtemps aviam jamai imaginat que se posquèsse adobar autrament qu’ansin, ambé sei lieumes e sei merçons, coma sempre èra estada facha…
Devo apondre que, se n’i aviá en cò de tot bochier en mai de tot especier, jamai de restaurant ne’n metet pas a sa carta e en defòra des païs d’entre Durença e Leberon, degun n’aviá jamai ausit parlar…
Pasmens, fai ara un trentenat d’annadas que l’espèuta es tornada de mòda, jusc’a venir una sentinèla de Slow Food emai una IGP. Òsca, me diretz ? Se volètz… Lo problèma es que n’an fach una mena de ris ò de bolgor, quand es pas de farina… La manjon de’n promier en salada, en fricòt pereu, ne’n fan de pan e de bescuechs (tot aquò ben bon, de tot segur !) mai degun – ai ben dich degun – d’aqueles que ne’n fan la promocion se rapèla plus d’aquela sopa que, pasmens, li deu l’espèuta d’aguer viscut fins a nòstes temps, emai de viure encara !…
Jean-Yves ROYER
