Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 26 de julhet dau 2015 en lenga nòsta
Santa Ana
La legenda d’aquela santa s’atròba enluec dins les Escrituras santas, mai dins d’autres que o son pas, e que li dién les Evangèlis apocrifes.
Au temps de l’Ancian Testament, i aviá un richàs que li disién Joaquim, e que se ne’n cresiá coma es pas possible. Un jorn, per una grand fèsta religiosa, li fèron remarcar que totes ailà avián de dròlles, a despart d’eu, pecaire ! De la vergonha que n’aguet, anet s’escondre dins lo desèrt.
Sa frema, Ana, de se retrobar sens òme, en mai de l’enfantuenha qu’aviá pas, pensètz un pauc se mancava ! Sa serviciala aquí aguet una idèia : « Metètz-vos aqueste mantèu sus la tèsta : ansin semblaretz una rèina e bota, tant farà… » Mai l’Ana, vouguent ren sacher, la serviciala li tornet : « M’estona pas que Dieu t’aguèsse clavat lo ventre, d’abòrd que vòs pas m’escotar !… »
Ana, atupida, se vestisset de nòça, davalet au jardin, e s’assetet sota un baguier. Sus una branca l’i veguet un nis, e n’aguet encar mai crenta en se pensent que les aucèus avián totei de pichòts, e ela non… E parier per totei les bèstias, les pèis, emai la tèrra ambé sei fruchas…
Mai vaquí qu’un pareu d’angis te davalon dau cèu per li dire que tot aquò èra acabat, qu’anava enfantar ela pereu, e qu’en mai d’aquò sa raça vendriá celèbra ! Pensètz un pauc : sa filha fuguet Maria, e son felen li diguèron Jèsus…
Jean-Yves ROYER
