Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.Retour ligne automatiqueRetour ligne automatique
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas per aqueu 22 de novembre dau 2015 en lenga nòsta
Santa Celha
Santa Celha (ò « Santo Céio » coma l’escriu lo títol dau bulletin comunau de la ciutat vauclusiana qu’aponde « lei Vinhas » a son nom) ei la forma populara costumiera de santa Cecília, qu’es encuei sa fèsta.
Santa patrona dei musicians, per de rasons d’alhors completament farlabicadas, es totjorn representada en trin de tocar d’un instrument, qunte que siegue : de l’orguena a la guitarra, en passent per l’arpa ò lo violon, tot l’i fai, pron que musiquège !
Mai coma la celebrar encuei que 89 personas, pas encara ensebelidas, son mòrtas la setmana passada ren que d’èstre anadas assistir a un concèrt ?
Davant l’endrech onte son estadas massacradas, coma davant les autres qu’un chaple parier l’i es estat fach, despuei de quantitats de flors e de candèlas s’amolonon. Sensa parlar de tota mena d’objèctes evidents ò perfiechament improbables : de dessenhs, d’inscripcions, de drapèus, de sovenirs de París per toristas, aquí una botelha de vin, aicí tres nòses ensems, ailà un baneston de poms, aiçà un orsalhon de pelucha…
Mai lo molonàs pus grand es aqueu dei lumes e dei flors. De segur que, passat un moment, les promiers s’amorçon e lei segondas se passisson, e se retrobaràn puei a la fin ai bordilhas. Pasmens, l’espaci d’aqueu moment, auràn fach lume e espandit ses perfums. Una definicion coma una autra de la vida…
Jean-Yves ROYER
