Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 15 de mai de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Santa Maxima
Qu’aquest an Pandecosta tombèsse un quinge de mai, empacha pas aquela data de demorar la fèsta d’un molon de sants e de santas, que dins lo nombre n’avèm au mens tres que li dién de Maxima…
Mai per restar en Provença, la nòsta, filha d’un còmte de Grassa, senhor d’Antíbol – qu’a donat son nom a una vilòta pron conoissuda des còstas varesas – ei sovent sonada santa Maxima de Calian. Degun ne’n saup tròp lo perqué : l’òm ditz que l’i auriá fondat un convent, mai quora ? D’abòrd que n’i a que la fan viure au sègle VI, d’autres au sègle IX…
Avans Calian, seriá estada abadessa a Arluc, un luec que degun a jamai sachut ont èra, e entre temps a Sant-Cassian. Amb aquò seriá estada la sòrre de sant Tropès : causa ben practica estent que la vila d’aqueu nom ei just en fàcia…
Patrona de Calian e de Santa-Maxima, a pereu una capèla en Provença Nauta a Quinson, e dins sa glèisa ailà un tablèu dau sègle XVIII que la mòstra, en rauba blanca e mantèu blu, ambé la palma dau martiri a la man, entre sant Carles e sant Maime. Mai sabèm ren d’un martiri sieu, e coma avèm pas nimai la mendra idèia de cu la canoniset, l’òm ditz que fuguet la « vox populi »…
La sola causa de segura es, qu’autre temps, es una dei santas que pregavon per demandar la plueia. Mai en Provença, mancon pas lei sants ni lei santas qu’aquò èra son mestier !