Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 2 d’octobre de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Laugier
Mon cartabèu me fai sacher que siam encuei a la Sant-Laugier (ò Leugier, d’abòrd qu’avèm en òc lei doas formas) e m’aviso que fai un mes qu’ai pas parlat de sants ni de santas !… Es pas qu’aquò me fague fauta, mai s’ai retengut aqueu tèma, es que siáu agut anat dins un vilatge que li dién de Sant-Laugier, pas talament luenh d’aicí (un pauc en dessús d’Entrevaus), emai la rota siegue estrechona per i anar, e l’i aguèsse ailà soncament 70 abitaires… Ei benlèu per aquò que degun ne’n parla dins la tièra dei vilatges d’aqueu nom, e jusque Mistral l’oblida, que pasmens parla d’un Sant-Leugier dins les Aups-Nauts…
Lo sant, eu, èra pas d’aicí, emai aguèsse fach grelhar au nòste un parèu de provèrbis, que lo pus conoissut es per cochar quauqu’un que l’òm vòu far se levar dau mitan : « Grand sant Laugier, deleuja lo planchier ! » Mai ei ren qu’un juec de mots que deu pas grand causa au paure de sant…
Qué dire d’aqueste ? Èra un avesque d’Autun dau sègle VII. Aviá bailejat lei dròlles de Clovís II, conselhat puei lo rèi Clotari III e, pres dins de luchas de poder, se retrobet ambé lo sèti mes a l’entorn de sa vila. Se rendet per l’esparnhar, mai li fèron derrabar les uelhs, lei bocas e la lenga… Eu, luega de ne’n morir, recobret puei la paraula. Pasmens, dos ans après lo descapitèron, lo dos d’octòbre de l’an 678.
Jean Yves ROYER