Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 16 d’octobre de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo jorn dau Buou
M’aviso encuei qu’a fòrça de sants, d’evocacions istoricas ò d’actualitats, ai plus fach de referéncia aicí au calendier revolucionari despuei lo mes de mai ! E pasmens, aquela paura Republica, auriam pron besonh de pensar un pauc a ela, que ses principis de 1789, siam a li virar l’esquina talament lèu que, totara, i aurà plus que d’arqueològues que ne’n podràn parlar…
Adonc, segon lo còmpte sieu, aqueste dimenge 16 d’octòbre de 2016, siam pereu lo Quintidí 25 de Vendemiaire de son an 225, e en plaça dau molonàs costumier dei sants dau jorn, festeja ela lo buou que bota, a tot plen de meritis eu tanben ! E coma, per ne’n parlar, fariá besonh d’un librassàs, m’acontentarai per ara de citar d’unei dires que li tèn sa bèla plaça.
Lo promier que me vèn en tèsta au moment qu’escrivo, ambé la raissa que tomba defòra e ce que mòstra la television, ei lo nom que donèm a la maça d’aiga d’un riu ò d’un gaudre que les pluèias an fach crèisser ò que regòla dins un vabre : la lenga nòsta sòna aquò un buou d’aiga ! E dins les païs que vivèm, pas besonh d’explicar aquel imatge…
E de veire aquò un còp de mai, e de sacher qu’ambé lo rescaufament de la planeta serà sempre pus pièger dins les annadas que vènon, i a pron aquí de que bramar coma de buous !… D’autant que per assajar de li venir còntra, caminèm au pas dau buou…
Jean Yves Royer