Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 23 d’octobre de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo jorn dau Buou
L’Escorpion
Zodiacalament parlent, aqueste 23 d’octòbre dintrem dins lo signe de l’Escorpion. Coma vai qu’ai encar jamai agut l’idèia d’evocar aqueu repertòri de datas que s’entòrnon regularament, e que de temps en temps fau ben qu’una tombèsse un dimenge ? Ma fista, ne’n sabo puei tròp ren, mai au mens desenant degun me ne’n podrà plus faire lo repròchi…
Ara n’i a talament de causas a dire aquí dessús, que sabo plus onte penjar mon lume… Parlar d’astrologia ? D’astronomia ? De zoologia ? De tradicions popularas ? I auriá de qué n’escriure un molon de cronicas…
Començarai per la tradicion populara, que nos ditz coma fau faire quand vos ponhe un escorpion : fau « escrachar l’escorpion sus la plaga », coma podem legir dins Mistral.
Ieu per ieu siáu pas jamai estat ponhut d’aquela bèstia, ò alora o faguet sensa ren me dire… Emai son puei pas tant marridàs, alevat un escorpionàs que o es pron, e que se sòna despuei lo sègle XVIII « Scorpio occitanus », e ara puslèu « Buthus occitanus tunetanus ». Mai nautrei li diam d’escorpion roge, emai tirèsse puslèu sus lo ros ò lo jaune…
Apondrai una legenda, qu’autre temps les pichòts miegjornaus n’avián fach un juec : enrodat de fuec per une corona de carbons ardents, l’escorpion a la fin se ponhe d’espereu, e ne’n creba per pas morir cremat… Legenda ò pas ? Ne’n sabem puei tròp ren…
Jean Yves ROYER