Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 29 de genoier de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Picòssa
Republicanament parlent, siam encuei au Deodí dètz de Pluviòsa, e aquò ei lo jorn de la picòssa. Mai benlèu sabètz pas ce qu’es aquel obratge ? Se sòna en francés « une cognée ». De tot segur una mena de destrau, mai d’aqueles que se manòbron dei doas mans ; es a dire que sei margues son dei lòngs, e son talh estrech.
L’òm se ne’n serve adonc mai que mai per tombar d’aubres ò esclapar de bòsc. Es amb una picòssa que dins l’òbra mistralenca eponima, Calendau, per faire parlar d’eu, cabuça e desbauça totei lei mèles dau Ventor : « Aviéu un sa de pan, de viéure / Pèr nòu jour, un ouire de béure, / E ma picosso pèr escriéure / Dins lou vèntre di trounc l’istòri dóu festin. »
Es una picòssa encara que manòbra l’òme que, dins una martegalada celèbra, talha la branca que l’i es assetat dessús. O escriguet Pèire Belòt : « Un jorn qu’èra pas nuech, car lo soleu brilhava, / Sus d’un aubre quilhat, certan nomat Pecot, / La picòssa a la man, coma un tròn bacelava / La branca onte s’apielava, / E jamais ne’n vesiá lo bot : / Aquò l’enrabiava. »
Es tanben lo nom d’aquela qu’emplegon lei marins, coma podèm legir en cò d’un autre Marselhés, Victor Gelu : « Dins nòste forçat de mestier / Cu se ne’n tira es pas una ròssa. / De marina siáu charpantier : / Lo matin, quand vau au chantier, / Mi son de pluma aissa e picòssa. »
Jean Yves ROYER
