Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 16 d’abriu de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
Provèrbis pascaus
Tot lo monde conoisson au mens un parèu de provèrbis toquent lo jorn de Pascas, ò lo temps pascau. Per exemple aqueles que meton en rapòrt Pascas e Novè, e d’abòrd aqueles que dison que son doas fèstas onte lei familhas se recampon, coma « Per Pascas e per Novè, totei lei galinas van a son galinier », ò « Pascas e Nadau se passon a l’ostau ». Emai aqueles qu’afortisson que lo temps que fai a la promiera d’aquelei fèstas, ei lo contrari d’aqueu que fai a l’autra : « Novè au juec, Pascas au fuec », ò encara « Qu’a Nadau se solelha, a Pascas crema sa lenha ».
D’autres provèrbis prènon lo temps que fai per Pascas coma signe de la recòrda de blat qu’es per venir : « Pascas mòlas, Espigas fòlas » e « Pascas geladas, espigas granadas ».
N’i a un que sembla ben d’esclatar un armari dubert, coma disiam a temps passat : « Se plena luna de març jamai veniá, Jamai Pascas arribariá ». D’abòrd (mai encuei es probablament ben oblidat) que la data de Pascas se mete au promier dimenge d’après la promiera luna plena que vèn après lo 21 de març…
Autre temps explicavon pereu que « Se Pascas e la vendémia èron dos còps de l’an, I auriá lèu plus ges d’ases nimai de capelans »… Mai encuei se vendémia plus ambé d’ases e de tot biais, de capelans n’i a de mens en mens, sensa que siegue de besonh de redoblar ni Pascas ni vendémias…
Jean Yves ROYER