Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 25 de febrier dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
Robèrt d’Arbrissel
Après sièis d’aqueles cronicas inspirades soncament per lo calendier republican, m’entornarai este dimenge au gregorian, d’abòrd que celebra encuei un sant que son òbra nos fai pensar a d’unes problèmas pron actuaus… Enfin, sant es un biais de dire, estent qu’ei jamai estat canonisat, emai la Glèisa aguèsse fin finala acceptat de li dire de benurós, et de plaçar au 25 de febrier sa fèsta.
Fau dire qu’aquel òme ei ce sonariam ara un feminista, una categoria jamai tròp apreciada dau costat dau Vatican… Subretot qu’aqueste èra naissut au sègle XI !…
Son òbra maja fuguet la fondacion d’una abadiá a Fontevraud, onte òmes e fremas vivián ensems ! Aquí plus de convents de monges d’un costat, ni d’ostaus de mongetas d’un autre, mai tot lo monde cotria. E lo Robèrt dormiá de còps que i a entremitan dei fremas, una practica que recomandava de tot biais !
Lo volontat d’aquò èra d’esprovar la possibilitat per un sèxe de resistir a l’atirança de l’autre. Una espròva que semblava fòrça a l’assai des trobadors onte, coma mòstra d’amor verai, un cavalier deviá passar una nuech ambé sa dòna, nus totei dos, sensa que ren non se passèsse…
E per òrta, estent qu’èra de’n promier un grand predicator, un còp acabat son pròne, Robèrt d’Arbrissel demandava que totes, òmes e fremas, dormiguèsson ensems, se ganhent ansin lo Paradís…
Jean Yves Royer
