Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 10 de junh dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Camamilha
Aqueste Duodí 22 de Prairial, lo calendier revolucionari l’i festeja la camamilha. Lo mot a tot plen de formas en lenga nòsta, tant masculinas coma femininas (lo camamièli ò camamièri, e la calamida, camamida, cambamila, cambemida, camomilha, cocomilha…), sensa parlar de sinonimes coma bolet ò margaridier. Mai ma grand li disiá sempre de camamilha.
Pareis que lo mot vèn dau grèc onte significava de poms nanets, d’abòrd qu’a l’epòca dison que li trobavon una odor de pom ! D’aquelei Grècs, pasmens… Mai segon Onorat, se sonava ansin d’abòrd que sei flors èron basses e redondas…
Ara, sacher de quunta planta se trachava exactament, es un autre afaire, e aiçò dins totei lei lengas, qu’amb aquò sei noms sabents son estats cambiadís… Mai vau pas rintrar aquí dedins.
Una question me pauso pasmens. A l’ostau n’aviam de lònga, dins una boita de cauçaduras, coma gardaviam de flors de sampechier, de savi, ò de telhòu (mai aqueu èra dins un saquet de tela). Mai d’onte veniá ? Ai pas lo sovenir de n’aguer ramassat, nimai vist a secar sus de jornaus estalats sus la comòda, coma fava ma grand. Benlèu que de gents que n’avián dins son jardin nos la donavon ?
De tot biais ne’n fasiam de tisanas per digerir, quand n’èra de besonh, emai par lo fètge se faliá. E, subretot, la tanta de Venèlas ne’n alestissiá un aperitiu requist !
Jean Yves ROYER
