Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 02 de septembre dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo Citron
Aqueste Sextidí 16 de Fructidòr, lo calendier republican festeja lo citron, que li diam encara de limon, de lima (mai per Mistral es quand ei de pèu espessa), ò de poncire (que seriá puslèu de cedrat).
Ieu ma grand li disiá de citron, que ne’n crompaviam subretot lo divendres per metre sus lo peis fregit, ò quand aviam quauque raumàs ò mau de garganta, per ne’n beure lo jus dins d’aiga cauda sucrada, en un bòn besonh ambé de mèu.
Mai un còp son jus rendut, anava pas tot d’un temps ai bordilhas. Ma grand me ne’n donava la mitat amb un sucre tancat dedins, e se gardava l’autra pereu ensucrada. Aquí, faliá esquichar lo sucre en lo fretent entre dos dets còntra la carn totjorn encara un pauc chucosa, e lipar lo sucre ansin citronat, avans de recomençar. A la fin, un còp que restava just un pauc de sucre fondut, reviraviam la pèu per roigar la pulpa que restava. Èra a l’encòp un juec e un chale que mancavo jamai. Me demando ara s’èra una practica correnta a l’epòca, ò una fantasiá de ma grand. Faudrà que demando a de collègas de mon temps se o an agut fach…
De còps, avans de ne’n traire de jus, ma maire n’aviá raspat la rusca ambé la gratusa per metre dins una pasta per les crespèus ò lei meravilhas, e fava parier per dos arangis. Una causa que fau encara ieu, e lo monde de se lipar lei bregas ambé mes crespèus…
Jean Yves ROYER
