Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 09 de septembre dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
L’Oblon
Nos vaquí ara au Tridí 23 de Fructidòr, jorn que lo calendier revolucionari consacra a l’oblon. Se sòna pereu en lenga nòsta la barbota, lo tantaravèu, emai la vinha-dau-nòrd. La forma oblon dona d’èr au francés mai o es pas, d’abòrd que vèn dau bas-latin « humelo » ò « humlo ». Lo latin classic, eu, li aviá mes de « lupulus », autrament dich de lobaton… Que se cresián qu’aquela mena de liana suçava la saba des aubres qu’escalava, amb una fam de lop, pichon que pichon. D’alhors, les Italians li dison encara de « luppolo ».
Son amarum li a servit a comptar dau sègle XII a donar gost a la cervesa, que desenant sonèron puslèu bièrra, e l’òm ditz qu’ei la celebra benedictina Ildegarda de Bingen que se n’aviset. Lo mot cervesa a restat, mai sembla pas que l’òm sache puei la diferéncia ambé la bièrra, en francés d’alhors pas mai qu’en occitan.
D’oblon, n’ai vist lòngtemps a Forcauquier au quartier Sant-Joan, en bòrd de restancas, d’onte davalava de lòng dei muralhas a pèira eissucha. Èro pivelat per lei fruchas (ò bensai lei flors ?) que penjavon d’aquela planta. N’i aviá encara fai quauques ans d’aquò, mai ara n’i a plus gis. Sabo pas onte auràn passat, mai la cervesa que tòrnon faire encuei aicí, coma en tot plen d’autrei ròdols, qu’aquela bevenda tòrna de mòda dins sa forma artisanala, son oblon lo fan venir…
Jean Yves ROYER