Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 11 de novembre de 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
L’Armistici
Encuei, impossible d’evocar pas lei cent ans d’aqueu jorn, celebrat per mantun païs, que metet fin (au mens dins nòstei regions) a un chaple, que degun ne’n comprend plus tròp ara la rason.
Probable qu’a Forcauquier l’òm rapelarà un còp de mai (lo darrier de tot segur) qu’aqueu jorn d’aquí de 1918, fuguet lo paire Bourgues que venguet sus lo Borguet claronar l’Armistici tant esperat.
Mon grand, lo sordat Ròcha Pau, n’èra tornat, eu, d’aquela guèrra, mai n’aviá conoissut tot lo pus marrit, entre Verdun e lo Camin dei Damas… Aqueste camin ont un esclat d’obús li levet un morcèu de talon, que tota sa vida puei deguet marchar amb una taloneta dins lo solier.
L’afaire dau XVen Còrs lo marquet, qu’eu n’èra ben entendut. Ai retrobat dins ses papiers, ambé son libret militari (mencionent ses qualitats de coratgi, sa bleçadura, una citacion a l’òrdre dau Regiment, e la Crotz de Guèrra recebuda), una envolopa ont aviá retalhat e ben plegat tota una tièra d’articles pareissuts après la Guèrra onte se ne’n disiá la veritat.
Se mon grand l’esperava aqueste jorn de la fin de la guèrra ? O aviá escrich dins sa lenga, despuei lo Frònt, sus una letra ont anonciava la mòrt d’un cambarada, e laisso sei mots coma sachet les traçar : « Quand veirren à queuou beou clouchiè / et noueste damo de Prouvenço / A ! què beou jour !… »
Jean Yves ROYER