Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 04 d’octobre de 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Francés
Mon cartabèu (e lo vòste pereu) me marca que se festeja encuei Francés d’Assís. Un sant que se n’es jamai autant parlat coma a nòsta epòca, ont avem un papa que n’a représ lo nom e que sa segonda enciclica, un manifèst ecologic, comença per les promieres paraulas de son celèbre « Cantico delle creature » : « Laudato si’ », que fuguet lo promier grand poèma de la literatura italiana.
Serà l’ocasion de vos citar un passatge de sa vida dins la Legenda daurada, que vos mostrarà un còp de mai que l’occitan medievau pòt èsser legit per tot conoissèire actuau de la lenga nòsta. Vaquí lo racònte de sa fin :
« E quant s’apropjet de la mort ni fonc fort malautes, fes se metre nutz sobre la terra, e fes totz los frayres que aqui eron a si apelar, e mes ha totz las mans sus els caps, e benezi los totz, e det a cascun hun bossin de pan, e quant se senti fort frevol, et el dis: « Ben sia venguda la mia sor la mort », tan que mori ; e desse que fonc mortz, hun frayre vi la sua arma montar sus e’l cel, coma una estela del gran de la luna, resplanden coma lo solelh.
Et en aquela ora que el mori, lo ministre era d’oltra la mar malautes tro a la mort. E quant ne vi montar l’arma de sanh Frances, et el cridet : « Payre sanh, espera mi hun pauc, quar tantost te segue », e tantost mori, e la sua arma seguet aquela de sanh Frances. »
Jean Yves ROYER