Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 11 d’octobre de 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Fermin
Siam encuei a la Sant Fermin, un Narbonés vivent au sègle VI que fuguet avesque d’Usès, e ne’n demòra lo sant patron. A comptar de sei dotge ans ei son oncle, dejà avesque d’aquela ciutat, que l’abaliguet e lo faguet lèu avançar sus lo meme camin : venguet capelan avans que fuguèsse pron grand per aquò e, un còp mòrt lo tonton, s’assetet sus sa cadiera…
L’istòria a retengut que fuguet un grand amic dau celèbre sant Cesari d’Arle, que n’escriguet la vida, coma faguet puei de sant Ciprian de Tolon, eu tanben discípol de sant Cesari. Subretot, èra renomat jusqu’en Itàlia coma orator e teologian.
Ara, coma vai qu’ei lo patron des enfants endarreirats, autrament dich des pichons niais ? Mistèri… Ei benlèu en rapòrt amb un racònte, que parla de tot plen d’òmes e de fremas que se recampavon dins la glèisa onte gardavon son còrs, ambé de manieras d’epileptics. L’i amolonavon tota mena de presents, despuei de sòus jusqu’au bestiari, que l’encombravon, tot aquò per de dire de lei garir de son mau. Jamai un garisset pas, mai de lònga l’i tornavon…
Mòrt a trenta-sèt ans, e ensepelit dins la glèisa Sant-Bausèli de Nimes, de sègles de temps demoret fòrça populari, e l’òm veniá cada annada en procession a sei relíquias. Aquelei se perdèron puei, fuguèron retrobadas au sègle XIX, e iston desempuei dins la catedrala d’Usès.
Jean-Yves ROYER