Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 31 de genoier de 2021 en lenga nòsta per l’Agachaire
Santa Marcèla
Lo nom marcat encuei sus mon cartabèu, dison qu’es aqueu d’una santa romana dau sègle IV, amiga de sant Jiròni.
Mai nautres, en Provença, n’avem una autra de santa Marcèla, que seriá estada la serviciala de santa Marta (emai aquela de santa Maria-Madalena). Ambé d’autrei sants, seriá arribada en Provença sus un batèu sensa vela ni remas, ce que l’empachet pas d’acostar en Camarga, a l’endrech que sonèron puei lei Santei-Marias-de-la-Mar, ò segon d’autres a Marselha, onte de tot biais dison qu’anèron après.
D’aquí s’esparpalhèron per anar evangelisar lo païs, e Marcèla, après aguer de’n promier seguit sant Maissemin as Ais, anet puei retrobar Marta en Avinhon, e fin finala a Tarascon. E es ailà, onte aguet ambé una certana Tarasca les aventuras que sabem, que Marta passet e qu’ei santa Marcèla que la metet au tombèu. Marcèla ela, quand fuguet mòrta, l’anèron ensepelir a Sant-Maissemin, dins la cripta de la glèisa onte déjà repausava santa Maria-Madalena, dins un bèu sarcofagi de pèira maubre, pròchi d’aquelei de la Madalena, de sant Sidòni e dei Sants-Innocents.
Ailàs ! En mai de la santa Marcèla de Roma, se la Glèisa catolica festeja encara encuei doas autrei Marcèla, la nòsta i es pas : l’una èra una vièrgi auvernhata dau sègle X, l’autra una canadiana dau sègle XIX ! Mai bota, per nautrei, n’i a qu’una…
Jean Yves ROYER
