Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 23 de mai de 2021 en lenga nòsta per l’Agachaire
La tartuga
Aqueste 23 de mai, coma cada annada despuei una vintena, ei la jornada mondiala de la tartuga. Una espècia mai qu’amenaçada, subretot les terrèstras, que sembla pas gaire possible que n’i aguèsse encara dins cinquanta ans…
Lo promier còp de ma vida que ne’n veguèro una es a Manòsca, onte lo pairin e la mairina de ma maire, qu’anaviam visitar de còps que l’i a, n’avián una dins son jardin. Es en tot cas ailà que d’estiu la podiáu cercar, per li donar quauqua fuèlha de salada, d’abòrd que l’ivèrn la pausavon sus sa chaminèia, li ciravon la clòsca, la fretavon ben, e la laissavon aquَí jusqu’au bèu temps… Tot aquò m’esbalausissiá !
Lo segond còp, ne’n rescontrèro una per òrta, dins la còla, fai bensai cinquanta ans d’aquò. Eriam anats, amb un companh tolonenc, veire sei gents que restavon dins una anciana campanha, au bot d’un lòng camin, pron marrit, dins la region de Vidauban. Aprenguèro alora qu’èra la soleta region de França (ambé Corsega) onte aquela bèstia se podiá encara rescontrar de sauvatja. Quant ne’n demòra encuei ? Sabo pas se lo còmpte n’es estat fach, emai sachèsso que de monde l’i trabalhon. De tot biais, lei fuecs (per parlar que d’eles), es pas segur que li permetèsson de viure encar lòngtemps en Provença. E aparadas qu’aparadas, sa proteccion vertadiera avança ben pus lentament qu’elei…
Jean Yves ROYER