Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e quatre ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 23 de genoier de 2022 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Barnard
Lo sant que marca encuei mon cartabèu ei sant Barnard, que li dién pereu sant Barnard de Romans. Èra, a la fin dau sègle VIII, lo caganis d’una nòbla e poderosa familha d’Izernore, dins lo nòrd de ce que se sonava alora lo Reiaume de Provença, ò puslèu « Reialme de Proensa ».
A dètz ans, son paire l’aviá mandat dins un collègi de capelans, que n’auriá de tot segur seguit la draia. Soncament, totei sei fraires estent mòrts, sei gènts lo fèron tornar au sieu. Mai lo plec religiós èra pres, e de lònga istava tot solet a pregar… Son paire preniá fòrça mau aquela situacion de son solet eiretier, qu’aviá paur per l’onor e l’avenir de la familha. Adonc, quand aguet dètz-e-uech ans, li fèron esposar una filha de bòna familha, e en 797 lo metèron de sordat dins l’armada de Carlemanha ce que, bota, fin finala li agradet pron e lo faguet lèu estimar des oficiers.
Quand ses parents moriguèron, tornet en cò sieu e decidet de menar la vida que voliá. E d’abòrd, de laissar sei bens per les paures. Comencet per donar a sa frema e a ses enfants de que viure a l’aise, puei creet un ospici, ambé de gròs revenguts. Restauret après una abadiá, que ne’n fuguet un jorn elegit abat. Lo papa li forcet la man per que vengue avesque de Viena. En 838 fet bastir una autre abadiá en riba d’Isera, en un luec que li diguèron puei Romans.
Jean Yves ROYER