Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e cinq ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas dau 20 de novembre dau 2022 en lenga nòsta per l’Agachaire
Avans la corrida : la corsa camarguenca
Que la corrida venguèsse se mesclar, dins lo Miegjorn, ais corsas localas ambé la bovina aviá ren d’evident, e per lo comprendre nos fau remontar lo temps.
Lei juecs tradicionaus des Provençaus ambé lei buous, atestats despuei lo sègle XVI, fuguèron d’abòrd d’amusaments de varlets de mas en fin de sa jornada de trabalh, ò per lei fèstas de fin dei recòrdas. Aquí jogavon a estacar entre lei banas d’un buou un fais de saladèla ò un saussissòt porgit per lo mèstre, que lei faliá desquilhar en rasent la bèstia de pròchi. Aquelei juecs, assortits a tota mena de corsas per carriera, rintrèron lèu dins lei vilatges per lei vòtas, ont agradavon gaire ais autoritats, que defendián tant coma podián aquela mena de desòrdres populars.
Après la Revolucion, lo poder lei regardavon gaire mielhs mai les òmes d’òc, tant finòchos coma republicans, aguèron l’idèia d’associar sei juecs ai fèstas patrioticas, e de remplaçar saladèla ò saussissòt per una cocarda tricolòra. La Republica podiá ren li redire…
Basta : la causa agradet, talament que lei manadiers l’i veguèron un mejan de rentabilisar son bestiari, en lo loguent per aquelei juecs, ara admés per lei municipis, mai totjorn pas les autoritats superioras. Es aquí qu’un emperaire faguet cabussar la Republica e, maridat a una Espanhòla, venguet metre sa corrida entre mitan…
(De seguir)
Jean Yves ROYER