Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e cinq ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas dau 27 de novembre dau 2022 en lenga nòsta per l’Agachaire
D’una corsa a l’autra
Adonc, dijòus la proposicion de lèi per enebir la corrida fuguet, finalament, retirada. Mai s’aquò’s pas uei, serà deman… Coma lei batèstas de gaus au Nòrd, ò la caça de córrer dins lei mitans aristocratics, son de causas que la sensibilitat moderna vòu plus veire, e que seràn fòrabandidas un jorn ò l’autre. L’i a que de veire lei reaccions escandalisadas, lèu mostradas a la television, quand un cèrvi, refugiat dins un vilatge ò dins un jardin ei rejonh per la chinareda e les caçaires encavaucats, e de còps que l’i a massacrat davans tot lo monde…
Avem pas finit de parlar de tot aquò, que la lucha, tant d’aqueles que son per coma d’aqueles que son còntra, se vai pas arrestar deman. Es per aquò que vau continuar encar un pauc de vos parlar de la problematica de la corrida, que tòca tant dins d’unei luecs dau païs d’òc, e directament soncament d’aqueste.
Vos ai dich lo còp passat que la tradicionala corsa camarguenca, fòrça populara au nòste en d’unes endrechs, dau païs bas subretot, èra lo pus sovent defenduda per les autoritats, emai ganhèsson pas totjorn. Mai tre que Napoleon III aguet introduch la corrida dins la França tota, lo monde dau Miegjorn l’i veguèron una ocasion de faire admetre ses tradicions de juecs ambé la bovina, jusqu’aicí proscrichas e refusadas. Veirem la setmana que vèn coma faguèron.
(De seguir)
Jean Yves ROYER