Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e cinq ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 21 de mai de 2023 en lenga nòsta per l’Agachaire
La cloca e lo niau
Dins la palha de nòste galinier, de còps que l’i a ma grand adobava un pauc una mena de nis e aquí, au bèu mitan, posava lo niau. Disiam de niau a un uou de fusta, pintat de jaune, que quand una galina començava de lo coar, ma grand aviá lèu fach de l’i apondre una dotgena d’uous des autrei galinas. Desenant la coarèla se sonava plus galina : li disiam la cloca. Ela s’arrestava de coar ren que per anar beure, manjar ò cagar, e tornava lèu a coar.
Quand un poleton començava de crebar l’uou, les autres avián lèu agut fach de faire parier, e aquí badavo davant l’espectacle. Mai gaire après qu’èron naissuts, ma grand aviá sa recèpta « per lei fortificar » coma disiá, e que venguèsson pas malauts. Preniá de moleda de pan qua fava trempar dins de vin sucrat. E d’aqueu tòti, ne’n tancava un pauc a cadun dins lo bèc, que teniá dubert entre dos dets, ambé la poncha d’un cotèu fin e ben ponchut. Ieu tremolavo de la veire faire, de la paur qu’aviáu que li faguèsse mau, a’n aqueles poletons tant pichonets. Aqueu gèst que me semblava brutau e crudèu, èra en realitat tot doç, e jamai a un solet li faguet mau, e jamai un crebet ni non fuguet malaut. Au contrari, totei venguèron de bèus polets. Jusqu’au jorn qu’un dissabte, ma grand tornava amb una pèira amolar lo cotèu ponchut, que dimenge manjariam un bèu polet rostit…
(De seguir)