Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e cinq ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 04 de junh de 2023 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo paure polet
En lenga nòsta, diam de paure en parlent d’un defuntat. De pichòt, compreniáu pas perqué, cada còp que tornava aicí, ma tanta anava au cementèri sus la tomba de la paura Simona, sa sòrre de lach (aquò nimai vesiáu pas tròp ce qu’èra coma parentat, emai m’aguèsse explicat que tetavon ma grand ensems…). Vaquí perqué ei l’expression que me vèn, quand penso au polet que ma grand veniá de saunar, mentre ambé pron pena li aviáu tengut les patas.
Just escolat lo darrier degot de sang dins la bòla, faliá batre lo sang amb una forcheta per lo mesclar au vinaigre, que se calhèsse pas tròp lèu e posquessiam puei ne’n faire lo sanguet. Una mena de pichòt bodin en forma de crespèu, ben relevat d’alhet e de jovert, que totara, passat a la sartan, nos fariá lo gostar.
Un còp lo paure polet plumat e bedusclat, ma grand lo vuejava, mai d’abòrd li copava les patas e me lei donava per jugar. M’aviá agut mostrat coma, en li tirent un nèrvi, podiam faire sarrar e durbir cada pata, coma se fuguèsse encara en vida. Aqueu juec me semblava quasiment magic. Coma quand, just après, me donava les paumons ben lavats, per m’amusar a lei far gonflar a la boca, coma de menas de pichons balons bessons, qu’encara semblavon de respirar… Jugaviam ansin a far parèisser vius de morcèus de polet mòrt. Un rapòrt ambé la vida qu’es plus lo nòste…
(De seguir)
Jean Yves ROYER