Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 5 juin 2010 en lenga nòsta.
Mistèri e sampechier
Per l’Agachaire
Lo Septidí 17 de Prairial, la Republica lo consacra au sampechier (« sureau »). Ai agut parlat de ses utilisacions d’a temps passat, mais encuei ne’n voudriáu citar una autra, que la creiriáu pas l’aguèsso pas vista ieu.
Fai d’annadas d’aquò, mon paure paire aviá fach faire un mòble per nòsta cosina, en dessús de la pila, per l’i metre la tarralha que se ne’n serviam de lònga. Aqueu mòble aviá sièis pòrtas, que se sarravon ambé d’aimants. Totes, alevat una que, cada còp, se tornava durbir. D’abòrd penseriam que la fusta èra pas pron seca mai que, a fòrça, finiriá ben per se sarrar coma les autrei. Mai lei mes passavon, e totjorn badava…
Au bot de dos ò tres ans, un jorn mon paire n’aguet pron : li mandet un grand còp de ponh, mai la pòrta faguet que de revenir encar pus fòrt, e eu s’enanet en renent. Ma grand diguet just : « Bòn, ieu sabo ce que fau faire. » L’endeman tornet amb un brot de sampechier fresc qu’aviá culhit, e lo penget a la ponhada de la pòrta que rebombava. Tres ò quatre jorns après, lo sampechier èra just un pauc passit, e la pòrta se sarrava. E se sarra encara desempuei… N’ai agut parlat a tot plen de botanistas, mai degun me donet jamai l’explicacion…