Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 29 de setembre de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo rescòntre
Avem vist coma mèstre Francés Mistral, un jorn de meisson, aviset
una glenarèla que marchava un pauc darrier les autres, coma s’aviá
agut vergonha de ce qu’èra en trin de faire. Vaquí coma son fiu,
Frederic, contet puei aqueu rescòntre, e ce que faguet alora aqueu
que seriá puei son paire :
« S’avancè d’elo e ié faguè :
— Mignoto, de quau siés ? coume te dison ?
La chato respoundeguè :
— Siéu d’Estève Poulinet, lou Maire de Maiano. Me dison Delaïdo.
— Coume ! digue moun paire, la fiho de Poulinet, qu’es esta Maire
de Maiano, vai glena ?
— Mèstre, elo replique, sian uno grosso famiho, dous drole emé
sièis chato, e noste paire, — emai ague, es verai, proun de bèn au
soulèu, — quand ié demandan d’argènt pèr un pau nous pimpa,
nous respond : « Mi chatouno, se voulès de belòri, gagnas n’en ! »
E vès-aqui perqué siéu vengudo glena. »
Aquò me rapèla un sovenir d’escòla. De pichòt, lei libres avián
encara de gravaduras puslèu que de fotòs. Una de mon libre de
lectura representava la celèbra pintura de Millet « Les glaneuses ».
E ieu me disiáu : pasmens, èron ben paures lo monde d’aqueu
temps ! Es que lòngtemps après que me siáu avisat que ieu pereu,
èro anat glenar ambé ma grand (nautrei disiam « reglanar »). A
l’epòca aviáu pas vist lo rapòrt. Ei verai qu’aqueles espigas que
recampaviam, lei donaviam puei ai galinas…
(De seguir)
Jean Yves ROYER
👍Propi ben