CRONICA DE L’AGACHAIRE

Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 1 de decembre de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire

Memòris mieus (8)

Jusqu’a mei cinc ans, mon paire lo veguèro ren qu’en permission, quand l’espitau lo laissavon sortir. Ailà retalhava, cada jorn, un tròç de benda dessenhada dau jornau, que se sonava « Le Fantôme », e me mandava puei. L’i aviá gaire que dos ò tres imatges cada còp, que mostravon un òme amb un vèstit estringat, e per dessús una braiela regada en biais, tenguda per un gròssa cencha amb una tèsta de mòrt marcada au mitan, emai un bendèu negre a l’entorn des uelhs. Ai pas lo sovenir que l’i arribava fòrça causas, ò benlèu que compreniáu pas. Me rapèlo pas que l’i aguèsse agut de causas escrichas, mai de tot biais sabiáu pas legir…

Ieu, de mon costat, « escriviáu » a mon paire. Es a dire que ma maire li mandava de papiers onte grafinhavo de causas que semblavon a ren. Pauc a cha pauc, assagèron d’èstre de dessenhs, qu’èro solet de sacher ce que representavon, mai ma maire marcava a costat ce que disiáu qu’èra.

Venguet lo moment que l’òm l’i podiá conóisser de causas ò de personatges, coma fan totei lei dròlles de pichòts. Me sovèno dau jorn que l’i escriguèro una lònga letra. Aviáu remarcat, sus lei sieunas, una qu’arribavo a la refaire : un « e ». Aquela simpla bloca, ne’n fèro de linhas entieras…

Tot aquò, a l’espitau, mon paire li marcava la data dessús e lo gardava preciosament. Mai aquò, ieu, o sabiáu pas…

(De seguir)   

Jean Yves ROYER