Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 8 de decembre de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
Memòris mieus (9)
Me sovèno pas de quand mon paire aviá encara sei doas cambas.
Ai una fotò onte vèn de me menar ai vira-viras de la fèsta de Sant-
Brancai, onte just marcha amb una cana, mai n’ai pas lo sovenir.
Coma a l’espitau, les causas se passavon mau, un jorn li levèron un
pè (nos contet que lo li avián puei presentat dins un bocau…), e a la
fin la camba, jusqu’a l’en dessota dau ginolh.
D’aquela epòca n’ai un remembre, en mai d’una fotò. Dins son
jovent, èra estat sòci d’una societat de gimnastica, e ne’n gardava
lo pauc de practicas que li èron encara possiblas. (Lòngtemps, anet
puei trabalhar en bicicleta, e s’arrestava jamai a la montada dau
Baloard, coma tant de joves.) Un jorn, qu’èra pas encara estat
aparelhat, e que marchava ambé de canas anglesas (es aquí
qu’aprenguèro qu’èron pas de bequilhas), vouguet m’aprendre a
faire l’aubre drech. Sabo plus quand de còps assagèro, mai jamai l’i
arribèro pas. Eu, amb uno sola camba en l’èr, que sei bralhas, d’un
costat, la camba li ne’n pendolava de lòng de la cuèissa, cada còp
capitava. Ieu plus jamai temptèro de faire aquela mena d’acrobaciá,
pas facha per ieu.
Pus tard aguèt una protèsi mai ò mens articulada, que lo botèu
n’èra d’aluminium clafit de traucs. Ieu li diguèro un jorn qu’aquela
aisina, tant podriá pereu servir a faire de purèia… Quand siatz
dròlle pasmens…
(De seguir)
Jean Yves ROYER
