Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 22 de decembre de 2024 en lenga nòsta per l’Agachaire
Istòria de ma Crècha (2)
La fabricacion des otís per me faire una crècha de bòsc fuguet pas
tant simpla. Un còp alestits lei morcèus de fèrre coma faliá,
demorava lo problèma dei margues. Mon paire faguet ambé ce
qu’aviá sota la man : de dolhas de cartochas gardadas de la guèrra.
Amb aquò, aquí avián trobat son utilitat : bastava de l’i tancar de
morcèus de bòsc, puei de l’i plantar aquelei semblants d’otís, e
l’afaire èra fach.
Ara comencet de m’escauprar una Santa Vièrgi agenolhada, puei un
sant Josèp tot drech. Ma maire destaquet un brot de son boquet de
nòvia que, tancat dins la man, venguet sa flor de liri. Lo problèma
es que les proporcions èron pas bònas : Maria se retrobet
pichoneta a costat de son òme. Adonc fuguet decidit qu’aquesta
seriá just una frema en preguiera davant l’Enfanton. Se les
evangèlis ne’n parlon pas, de segur es que l’avián oblidada… E
mon paire faguet una Santa Vièrgi drecha, lei mans jonchas e lei
braç ben sarrats còntra lo còrs. La forma de la fusta permetiá gaire
d’autra posicion.
Mai coma t’anar faire un ase e un buou amb aqueles tròç ? La
solucion fuguet simpla : un sarret fin, de còntra-placat, e lei vaquí
totei dos en plaça, un còp clavelats cadun sus un rèsta dau còntra-
placat.
Restava de faire lo Pichòt Jèsus. Mai aquí se sentet pas, e ne’n
crompet un de ciera a la fiera ai santons de Marselha…
(De seguir)
Jean Yves ROYER
A Luceram, vilatjon pròche de Niça, dau temps de Calènas, l’i son totplen de presepis/crèchas que s’atròvan dapertot en li carrieras, mai de 600 de cen que si ditz. N’i a de toti dimensions, la mai pichina s’està en una notz e la mai grana despassa la talha umana. Son fachi en de matèrias diferenti : fusta, pèira, lana, tèrra cuecha, aram, fèrre, e n’en passi. Lo monde vènon de luenh per lu veire, e meme en carris. Lo jorn que l’i anèri tres carri venguts de Var s’atrovavan sus la placeta.