Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 19 novembre 2011 en lenga nòsta.
Lo Codonh
Per l’Agachaire
Aquest an, lo dissabte 19 de novembre tomba, republicanament parlent, l’octidí 28 de brumaire, per l’i celebrar lo codonh.
D’aqueste ne’n podriáu parlar d’oras de temps, tant au pròpre coma au figurat. Que saubriáu pas dire aqueu qu’ai conoissut promier. La pasta de codonh, ò aguer lo codonh ? Lei dos, a l’ostau les ai fòrça entenduts : lo segond pron sovent, lo promier a l’auton.
« Aguer lo codonh » correspònde au francés « avoir un poids sur l’estomac ». Mai ei verai que l’imatge dau codonh correspònde mielhs a la sensacion qu’avètz, non pas a l’estomac, mai just au plexús solari que, nosat per una emocion ò una lanha, vos sembla ben qu’un codonh esta aquí.
Per la pasta de codonh, i a dos secrèts. Lo promier, pron conoissut, ei de ben eissugar cada codonh amb una pata ima, ò una estraça rufa, per ne’n levar lo coton qu’empachariá de manjar la pasta, tant vos fariá coma de coton sota lei dents. Lo segond es que la carn dau codonh deu pas saussar dins l’aiga : lei fau metre tot entiers dins l’aiga ambé sa pèu e, quand comença de se fendasclar au bolhent, les tirar e, amb un cotèu, tot levar jusqu’au calòs (que farà puei la gelada), passar aquò a mesura a la molineta, pes per pes de sucre, e coire tant que la pasta se ramassa pas. Mai pas mai : la pasta deu restar rossa. Après, ne’n fètz ce que volètz…