Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 16 de febrier de 2025 en lenga nòsta per l’Agachaire
Dins de cruvèus de nòses…
Chausir de pichons calhaus, lei batejar de santons per ne’n faire de
crèchas, ne’n dessenhar puei, les pintar, santonificar de ponhadas
de tèrra ima, èra encara tot ren ! Lo jorn que me crompèron de
pasta a modelar, pas besonh de vos dire ce ne’n faguèro !
A la mema epòca, aviáu descubert a la fiera ai santons de Marselha
ce que sonavon de « santons-puces ». Èron ben pus gròs que de
nieras, mai èron pasmens talament pichonets que la crècha tota
teniá dins una tarralheta traucada d’un costat, que li fava un bèu
trauc en estèla, ò dintre de cauquilhas de muscles a mitat dubèrtas.
Aquò vò que m’aviá fach badar ! E un còp tornat a Forcauquier,
fauta de tarralhetas ò de muscles, entreprenguèro de faire una
crècha en pasta a modelar dins la mitat d’un cruvèu de nòse. L’i
aviá gaire mai que la Santa Familha mai, bota, èra puei una crècha
pron polideta que, tot content de ieu, menèro a l’escòla per mostrar
ais companhs e companhas de ma classa. Totei la badèron tant que
fòrça ne’n vouguèron una, qu’aquela fuguet pas question de la li
donar. Adonc entreprenguèro de ne’n faire d’autres que, estent que
lei santons-nieras a Marselha lei vendián, ieu vendèro cinc francs
cada crècha que faguèro ! Que cinc francs èra lo prètz d’un gròs
caramèu cairat, ò d’un rotlèu de regalícia ambé sa pichòta dragèia
en color au mitan.
Jean Yves ROYER
