Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 23 de febrier de 2025 en lenga nòsta per l’Agachaire
Marriditge
Quand n’aguèro mon pron de faire de crèchas ambé de santons-
nieras dins de cruvèus de nòses, ne’n venguèro a faire una pus
gròssa, ambé tota la santonalha qu’auriáu jamai poscut la far tenir
dins aqueles cruvèus, pichons que pichons que fuguèsson mei
dets…
Èra a l’entorn de mei sèt ans, e dins aqueu temps d’aquí, ma grand
pairenala èra venguda restar ambé nautres, sabo pas perqué, emai
aquò aguèsse gaire durat. Eriam solets a l’ostau e ma bèla crècha
en pasta a modelar avançava pron, d’abòrd que n’èro a faire lei Rèis
Magis. Un brave travalh de li pastar ses coronas e totei sei belòias !
Lo darrier des tres èra quasiment acabat quand, subran, un grand
còp de ponh vèn espoutir mon bèu rèi !…
Aquí, sento lo mond entier s’aprefondir a mon entorn, e ieu tombar
dedins, mortinèu, mentre me sento davalar una frenison de gèu, tot
de lòng de l’esquina, jusqu’entre còr. Regardo sensa comprendre lo
molon de pasta infòrme, totei les colors mescladas estaladas sus la
taula, e entendo la grand bramar : « Ça t’apprendra à me répondre
quand je te parle ! ».
Adonc m’aviá parlat ? Afecionat qu’èro a mon pretzfach, aviáu ren
entendut. Ara una ràbia freja me paralisa, sensa que posquèsso
dire ò respòndre qué que siegue, maugrat l’òdi que me ganhava. E
qu’auriáu poscut dire ni faire, davant tant de brutícia e de
marriditge ?
Jean Yves ROYER
Aquela pi ! Cresi ben que lo pichon qu’ères, li a pas jamai perdonat. La pròva : n’en parles encara ancuei. Mercés encara per aquesta crònica.