CRONICA DE L’AGACHAIRE

Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 31 de març de 2025 en lenga nòsta per l’Agachaire

Dires ninòis (3)

Après lei juecs sus lei dets, son lei devinalhas que ma grand me
pausava qu’èra un de nòstes amusaments. Pensètz benlèu qu’un
còp que n’aviáu agut la respònsa, me les podriá plus redire ?
Pensetz-vos vos ! D’un còp a l’autre, l’aviáu oblidada…
« De qu’es aquò, de qu’es aquò ? Pedaçat, rapedeçat… Jamai
l’agulha l’i a passat… » Aviáu bèla me sovenir qu’es quauqua ren
que m’aviá agut dich, carculavo mai sensa trobar. Fau dire que la
respònsa a ren d’evident, e qu’ei ben aquò lo principi de la causa.
Aquí la solucion me pivèla encara per sa poesia : se tracha d’un
cèu ennivolat… Lei nius son les pedaç, que ne’n podètz metre e
remetre, sensa jamai aguer besonh d’una agulha, per les cordurar
sus lo blu dau cèu…
N’i a una, pasmens, qu’a fòrça me rapelavo de la respònsa, mai
favo lo semblant de carcular, per mostrar qu’èro pron fòrt per la
trobar : « De qu’es aquò, de qu’es aquò ? Dos ponhents, dos
lusents, quatre macetas, una escobeta… » Au bot d’un moment,
tot fièr, li explicavo qu’èra una vaca. Lei dos ponhents èron sei
banas, lei dos lusents ses uelhs, les quatre macetas ses patas, e
l’escobeta sa coa, fasent l’anar-venir coma una escoba, per
cochar lei moscas…
D’annadas après, quand li demandèro de me tornar dire tot aquò,
la definicion dei macetas aviá cambiat : èron plus les patas, mai
les possas de la vaca…

(De seguir)

Jean Yves ROYER